اثربخشی مداخله گروهی مهارت­های اجتماعی مبتنی بر برنامۀ دی‌روزیر1 در بهبود ارتباط، همکاری، ابراز وجود و همدلی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر درمان مداخلات گروهی مهارت­های اجتماعی مبتنی بر برنامۀ دی‌روزیر بر بهبود ارتباط، همکاری، ابراز وجود و همدلی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم صورت گرفت. روش: طرح این پژوهش تک آزمودنی (طرح معکوسA-B-A ) بوده است. با استفاده از نمونه‌گیری هدف‌مند، سه دانش‌آموز مبتلا به اختلال طیف اتیسم انتخاب شدند. با استفاده از مقیاس بهبود مهارتهای اجتماعی (SSIS)، خط پایه در حیطه­های مورد نظر ترسیم شد. جلسات درمانی براساس برنامۀ آموزش مهارت‌های اجتماعی دی‌روزیر طی 20 جلسه (هفته­ای یک جلسه، به مدت 40 دقیقه) برگزار شد. مقیاس بهبود مهارتهای اجتماعی (SSIS) حین درمان و پس از هر سه جلسۀ آموزشی تکمیل شد. برای پیگیری نتایج آموزش، یک ماه بعد نیز این پرسشنامه توسط مربی دانش‌آموزان تکمیل شد. یافته­ها: براساس نتایج تحلیل دیداری داده‌ها این برنامه در زمینه بهبود مهارت همکاری، ارتباط، ابراز وجود مؤثر بوده است. در ارتباط با متغیر همدلی این برنامه برای آزمودنی شماره 3 مؤثر نبوده و نیاز به بررسی­های بیشتر وجود دارد. نتیجه­گیری: یافته‌های پژوهش حاکی از اثربخشی برنامۀ دی‌روزیر در بهبود مهارت‌های اجتماعی است. ماهیت مداخلۀ گروهی و ایجاد فرصت تمرین و دریافت بازخورد می­تواند رشد مهارت­های اجتماعی را در کودکان مبتلا به اتیسم تسهیل کند.